|
Technologia
Na obecnym poziomie rozwoju technologii komputerowej
rzeczywistość wirtualną uzyskuje się głównie
poprzez generowanie obrazów i efektów
akustycznych. Rzadziej stosowane są doznania
dotykowe, a nawet zapachowe czy smakowe.
Dodatkowo technologia ta umożliwia interakcję ze
środowiskiem symulowanym przez komputer poprzez
różnego rodzaju manipulatory.
Wizualizacja
Doświadczenia wizualne odbieramy za pomocą oczu
obserwując środowisko przedstawiane za pomocą
różnego rodzaju ekranów. Najczęściej stosowane
są ekrany komputerowe. Wykorzystuje się do tego
celu również ekrany wielkopowierzchniowe (w tym
kinowe) oraz miniaturowe, umieszczane w
specjalnie skonstruowanych okularach. Wszystkie
te technologie umożliwiają wyświetlenie obrazu
zarówno w trybie 2D, jak i 3D (stereoskopowo).
Dźwięk
Doznania akustyczne nie zawsze towarzyszą środowisku
Wirtualnej Rzeczywistości. W niektórych
zastosowaniach są one elementem zbędnym
(modelowanie pogody, medycyna). W innych
stanowią nieodzowny element tego środowiska,
zwiększający głębię doznań wirtualnego świata.
Szczególnie ciężko wyobrazić sobie gry
komputerowe bez efektów dźwiękowych. Aby
maksymalnie zwiększyć efekt doznań, stosuje się
układy dźwięku wielokanałowego 3D. Do tego celu
konstruuje się układy wielogłośnikowe (również w
słuchawkach nagłownych) oraz układy
elektroniczne wywołujące virtualizację dźwięku w
systemach dwugłośnikowych. Najczęściej
stosowanym układem głośnikowym jest system 5.1
składający się dwóch głośników przednich, dwóch
tylnych, centralnego i niskotonowego.
Zapach
Podejmowane są już próby konstrukcji układów mających
wzbogacić doznania w środowisku Rzeczywistości
Wirtualnej o zapach, chociaż podobnie jak w
przypadku dźwięku nie wszystkie zastosowania ich
wymagają. W 2001 roku Amerykańska firma
DigiScents ogłosiła premierę urządzenia o nazwie
iSmell
Personal Scent Synthesizer, które działało
jak zapachowy cartridge. Zadaniem oprogramowania
załączonego do urządzenia było uwalnianie w
odpowiednich momentach różnych mieszanek
zapachów, znajdujących się w dołączonych do
urządzenia zbiornikach, które można było
napełniać i wymieniać jak naboje do drukarek.
Niestety projekt okazał się fiaskiem finansowym
ze względu na znikome zainteresowanie klientów
tym produktem.
Dotyk i interakcja
Niektóre symulacje zawierają środowisko wirtualne w
którym znajdują się wirtualne artefakty, które
mogą być obsługiwane lub wchodzić w interakcje z
użytkownikiem (najczęściej reprezentowanym przez
awatara)
przez różnego typu urządzenia wejścia-wyjścia.
Najczęściej do tego celu służą: myszka
komputerowa, klawiatura, joystick, kierownica,
tablet lub ekran dotykowy. Bardziej
futurystycznymi rozwiązaniami są różnego rodzaju
wirtualne rękawice, hełmy z czujnikami ruchu,
kompletne kombinezony, fotele, a nawet całe
kabiny symulacyjne. Część z tych urządzeń
posiada mechanizmy wywołujące efekt zwrotny
wobec użytkownika. Najprostszą formą tego typu
efektów są wibracje, pojawiające się na
urządzeniu w określonym momencie. Zazwyczaj ich
intensywność jest stała. Bardziej skomplikowane
konstrukcje opierają się na silniczkach
elektrycznych i siłownikach. Tego typu
konstrukcje odwzorowują zazwyczaj siłę doznania
i jego charakterystykę oraz kierunek.
Przykładowo, bardziej zaawansowane modele
kierownic do samochodowych wyścigów
komputerowych potrafią odwzorowywać w inny
sposób doznania związane z rodzajem nawierzchni
po której się porusza pojazd, inaczej reagują na
uderzenie boczne, czołowe, a inaczej zachowują
się, gdy pojazd wpadnie na mokrej nawierzchni w
poślizg. Z kolei hełmy poprzez wbudowane
czujniki ruchu sterują ruchem wirtualnej głowy
awatara, czyniąc rozglądanie się po otoczeniu
bardziej naturalnym. Podobnie rękawice,
wyposażone w czujniki grawitacyjne i dotykowe
dają możliwość sterowania wirtualnymi rękami i
palcami, a co za tym idzie wykonywania
wirtualnych prac w sposób intuicyjny. Używając
połączenia tych sterowników można w całej pełni
korzystać z potencjału środowiska 3D.
|